ظهور استارتاپ های جانبی با رواج دورکاری

کارکنان دورکار به دور از چشم مدیرانشان مشغول راه اندازی کسب و کار جدید هستند

شاری رز همزمان با کار کردن در شرکت SEO خود به عنوان نیروی تمام وقت SEO برای یک شرکت دیگر هم کار می کند.

کار تمام وقت او کمک کردن به دندان پزشکان در کالیفرنیا است اما کسب و کار جدیدش به نام Blurred Bylines بر کسب و کارهای کوچک بدون درآمد در میشیگان تمرکز دارد. میشیگان جایی است که او در آن زندگی کرده و به روش دورکاری کار می کند. رز می گوید که کار تمام وقتش هنوز اولویت او می باشد. همچنین اضافه می کند که صاحب کار فعلی اش از کسب و کار جدید او اطلاع داشته و مشکلی با آن ندارد.

او می گوید که “آنها به صراحت اعلام کردند که واقعا به من نیاز دارند و می خواهند که آن جا بمانم. فکر می کنم که حاضر هستند به این خاطر از بعضی مسائل گذشت کنند”.

رز نمونه ای از تعداد در حال افزایش کارکنان دورکار است که از آزادی، انعطاف و زمان صرفه جویی شده با دورکاری استفاده می کنند تا کسب و کار خودشان را راه بیاندازند بدون اینکه درآمد جاری خود را به خطر بیاندازند. این بنیان گذاران اعلام می کنند که قابلیت کار کردن روی کسب و کار خود در زمان های آزاد مانند زمان خوردن غذا و استراحت در کار اصلی، آنها را قادر ساخته تا چیزی با معناتر از کار روزانه را در زندگی خود دنبال کنند. آنها همچنین از سوی عواملی که باعث استعفای بزرگ هستند، تحریک می شوند که آنچه در زندگی شان از اهمیت بیشتری برخوردار است را مورد ارزیابی مجدد قرار دهند. اما به جای ترک کار یا پیدا کردن شغل جدید، این گروه از افراد از شرایط بازار کار ;i تقاضای بالایی برای نیروی متخصص دارد استفاده می کنند تا کسب و کار خود را دنبال کرده و همزمان کار فعلی خود را حفظ کنند.

استارتاپ جانبی وارد می شود

سال گذشته آمریکایی ها بیشتر از همیشه کسب و کار خود را راه اندازی کرده اند و پیش بینی شده که سال 2022 رکورد دیگری را به جای خواهد گذاشت. همچنین نرخ بیکاری ملی این کشور در پایین ترین مقدار در 50 سال گذشته است. بنابر تحقیقی که توسط سایت Recode منتشر شده است، نسبت افرادی که برای کارفرمایی کار کرده و کسب و کار کوچک یا استارتاپ خود را نیز دارند از 38 درصد قبل از همه گیری کرونا به 42 درصد در حال حاضر رسیده است. این تحقیق در مورد کسب و کارهای کوچک توسط Venture Forward به سفارش شرکت GoDaddy انجام شده است. Thomas DelVecchio سرمایه گذار مراحل اولیه به Recode گفته است که بیشتر درخواست های سرمایه گذاری که او این روزها دریافت می کند از بنیان گذاران کسب و کارهایی است که خودشان به صورت تمام وقت برای دیگران کار می کنند که این مورد به ندرت قبل از همه گیری کرونا رخ می داد. در عین حال میزان سرمایه گذاری در حال کاهش است لذا احتمال اینکه بنیان گذاران بتوانند سرمایه ای دریافت کنند که آنها را از کار کردن روزانه خلاص کند، کم شده است.

افزایش تعداد استارتاپ های جانبی همزمان با رواج یافتن دورکاری در دوره همه گیری کرونا، شکل گرفته است. با اینکه تعداد زیادی از شرکت ها دوباره دفاتر کاری خود را باز کرده اند اما 30 درصد کارکنان آمریکایی همچنان حالت ترکیبی برای کار خودشان دارند که به آنها اجازه می دهد که بعضی وقت ها از خانه کار کنند. براساس تحقیقی از WFH Research برای ماه ژوئن 15 درصد از کارکنان نیز به صورت تمام وقت از خانه کار می کنند. نیکلاس بلوم استاد دانشگاه استنفورد و هم بنیانگذار موسسه تحقیقاتی WFH که به صورت پیوسته مذاکراتی با شرکت ها در مورد طرح های کاری آنها در آینده دارد، تخمین می زند که سهم دورکاری برای مدتی در حدود 45 درصد باقی خواهد ماند.

برخی از کارفرمایان از راه اندازی کسب و کار توسط کارکنان خود جلوگیری می کنند یا در کمترین حالت سعی می کنند کارکنان در چنین مسیری قرار نگیرند. بعضی دیگر نگران هستند که پروژه های جانبی ممکن است تاثیر منفی در بهره وری کارکنان داشته باشد و انرژی مازاد فرد می توانست در راستای کار تمام وقت آنها مورد استفاده قرار گیرد. این وضعیت همچنین سوال های سخت تری را مطرح می کند مانند زمان کارکنان و مالکیت معنوی خروجی کار آنها به چه کسی تعلق دارد. در عین حال در این بازار فشرده نیروی کار کارفرمایان نمی خواهند بهترین نیروهای خود را به خاطر سخت گیری بیش از حد از دست بدهند و معمولا بنیان گذاران جاه طلب استارتاپ ها از این نوع نیروها هستند.

در ظاهر این روند ممکن است شبیه به آخرین نسخه کارهای جانبی به نظر برسد که همیشه وجود داشته است. خیلی از افراد در کنار کار اصلی خود پروژه های آزاد قبول می کنند، در تاکسی های اینترنتی فعال هستند یا کارهای هنری خود را به صورت آنلاین می فروشند تا نقدینگی بیشتری به دست آورده و خلاقیت خود را به کار ببندند و این روند سال ها ادامه داشته است. اما داشتن یک کسب و کار متفاوت است چون افراد در حال اسختن یک کسب و کار تمام عیار هستند که قرار است جایگزین کار تمام وقت آنها شود. این روند جدید همچنین با کار بیش از حد هم تفاوت دارد مانند وضعیتی که کارکنان دورکار به صورت مخفیانه دو کار تمام وقت را انجام می دهند. هدف آنها این است که دو حقوق را برای یک هفته کار کردن به دست بیاورند تا به نوعی رفتار سیستمی که به زعم آنها ناعادلانه است را تلافی کنند.

سایت Recode اخیرا با 10 بنیان گذار که کسب و کار خود را همزمان با دورکاری تمام وقت آغاز کرده اند، صحبت کرده است تا مشخص شود که آنها چگونه و چرا این کار را انجام می دهند. برخی از آنها خواسته اند که نامشان، نام کارفرما و کسب و کارشان ناشناس بماند تا شغل آنها به خطر نیافتد.

برای بیشتر افرادی که با آنها مصاحبه شده است، داشتن یک کسب و کار جانبی فقط برای به دست آوردن پول بیشتر نیست. آنها این کار را برای دنبال کردن چیزی که انجام دادن آن به روش خودشان، به آنها شور و هیجان می دهد، انجام می دهند و در نهایت رئیس خود را رها کرده تا خودشان رئیس بشوند. همچنین با اینکه افراد همیشه شب ها و آخر هفته ها کار کرده اند تا کسب و کار خودشان را راه بیاندازند، داشتن یک شغل به روش دورکاری به آنها زمان و انعطاف بیشتری می دهد تا این کار را انجام بدهند و جلوی شکست را بگیرند.

دورکاری امکان راه اندازی کسب و کار جانبی را به شدت افزایش می دهد

کاملا واضح است که راه اندازی کسب و کار همزمان با کار کردن تمام وقت قبل از همه گیری کرونا هم وجود داشته است اما با متداول شدن دورکاری این روش راه اندازی کسب و کار برای افراد دست یافتنی تر شده است. از آن مهم تر این است که کارکنان با دورکاری از مدیران خود دور شده اند.

شخصی که در یک شتاب دهنده کسب و کارهای کار می کند به ریکد گفت “منطقی است که افراد ایده هایی را که در زمان بودن رئیس بالای سرشان نمی توانستند بررسی کنند، مورد ارزیابی مجدد قرار بدهند”. در طی ساعاتی که قبلا برای رفت و آمد، گرفتن نهار و وقت کشی تلف می شد، این فرد و هم بنیانگذارش در حال تولید یک برنامه ورزشی برای موبایل می باشند. هر دوی آنها کار تمام وقت دارند که اولویت اصلی آنها است اما اگر استارتاپ جواب بدهد، مدیر شتاب دهنده دوست دارد که منحصرا روی استارتاپ کار کند.

او مانند خیلی از افرادی که با آنها مصاحبه انجام شده است، باور دارد که دورکاری به او و شریکش زمان و فضایی داده است که هم کار روزانه خود و همچنین کارهای مربوط به استارتاپشان را انجام دهند. همچنین آنها اعتقاد دارند که این کارها را بدون کم شدن از کیفیت و کمیت فعالیت های مرتبط با کارفرما، انجام می دهند. حتی برخی ا افراد اعلام کردند که همزمان با کار کردن روی کسب و کار خود، در کار تمام وقت نیز ارتقاء درجه گرفته اند.

طبق استدلال آنها، انجام هر دو کار یک وضعیت برد برد است چون کارفرما می تواند نیروهای با پشتکار خود را حفظ کرده و کارکنان نیز می توانند برای آرزوهای خودشان بدون از دست دادن امنیت اقتصادی، تلاش کنند.

هم اکنون این چشم انداز منطقی تر از چند سال قبل به نظر می رسد. اگر بگوییم که همه گیری کرونا که باعث مرگ چند میلیون نفر شده یک کار انجام داده باشد، آن کار این است که مردم یک بازنگری در مورد زندگی خودشان انجام دهند. نتیجه آن شد که بنیان گذاران زمان اضافه ای که از دورکاری به دست آوردند را به سمت کسب و کارهای خودشان که اغلب آن را یک پروژه مورد علاقه می دانند، سوق دهند.

کاتلین بوریسویچ در یک موسسه غیرانتفاعی، مدیر ارتباطات است و این کار به او امنیت مالی می دهد اما در اوقات دیگر وقتش را روی  The Melanin Collective صرف می کند که یک شرکت مشاوره در مورد تنوع فرهنگی، برابری و مشارکت است که هدف آن کمک به اصلاح محیط کار برای زنان و افراد رنگین پوست می باشد.

او می گوید “این کاری است که من عاشق انجام آن هستم. ویژگی جامعه سازی این کار چیزی است که من به خاطر آن زندگی می کنم و نفس می کشم”. او اضافه می کند که از کارفرمای خود تاییدیه دارد و فقط در ساعت های غیر کاری روی آن کار می کند. بوریسویچ به نوعی کار کردن تمام وقت برای کارفرما و شروع کردن یک کسب و کار برای خود را راهی برای ساختن چیزی که فقط در این سن می تواند به آن برسد، می داند.

بوریسویچ می گوید “تلاقی همه گیری کرونا، عدم وجود محل زندگی در توان مالی افراد جوان، تورم، بحران های جهانی باعث شده است تا برای افراد خصوصا کسانی که هم نسل من هستند یعنی نسل هزاره، داشتن چیزهایی که والدین ما داشته اند دیگر تضمین شده نیست. بنابراین ما انتظار بیشتری از محیط کاری خود داریم”.

علاوه بر این این مسائل، برابری در محیط کار برای زنان و افراد رنگین پوست، خدمات بهداشت و سلامتی بهتر و همچنین آزادی عمل بیشتر از سوی کارفرما به کارکنان خواسته هایی است که افراد برای حضور در محیط کار انتظار دارند. زنان و افراد رنگین پوست احتمال بیشتری برای درخواست دورکاری نسبت به همکاران مرد سفید پوست دارند چون به آنها اجازه می دهد تا حجم بیشتر کار خانه که به عهده آنهاست را انجام دهند و آنها را از تهاجم های کوچکی که در محیط کار وجود دارد، خلاص می کند. در این وضعیت، دورکاری آنها را قادر می سازد که کسب و کار خود را آغاز کنند.

مذاکره مجدد در مورد یک معامله ناعادلانه

برای برخی از افراد دورکاری، مشکلات بزرگ کار کردن در محیط های اداری سنتی را مشخص تر کرده است. خیلی از کارکنان خصوصا آنهایی که قادر به انجام کار با سرعت بالا هستند، در حالت سنتی مجبورند که با حضور 40 ساعت در هفته در محیط کاری کنار بیایند که با 40 ساعت کار کردن برابر نیست. فاصله فیزیکی و روانی از محیط کار اداری در حالت دورکاری کمک کرده که طبیعت تراکنشی بودن کار کردن برای دیگران نمایان تر شود: به شما مبلغ مشخصی پرداخت می شود تا مقدار مشخصی از یک کار را انجام دهید نه اینکه یک زمان خاص در محیط کاری حضور داشته باشید.

بنیانگذاران استارتاپ های جانبی به جای اینکه ادای کار کردن را در بیاورند تا زمان کاری به اتمام برسد، با دورکاری از روزهای خود به صورت بهینه تری استفاده می کنند. یکی از آنها می گوید “سال ها مجبور بودم هر روز ساعت ها وقت بگذارم تا کارهای اضافی را انجام دهم”.

یک مدیر در شرکت داروسازی می گوید که از زمان شروع دورکاری توانسته است کیفیت کار خود را افزایش دهد، زمان بیشتری را با خانواده اش بگذراند و همچنین مخفیانه یک شرکت مشاوره Web3 راه اندازی کند. او می گوید “روز کاری من از ساعت 6 صبح آغاز می شود. اگر به صورت مداوم 8 ساعت با کامپیوتر کار کنم تا ساعت 2 بعد از ظهر کارم تمام می شود و این به این معناست که کار کافی داشته ام که 8 ساعت من را کاملا پر کند. سال ها مجبور بودم که هر روز ساعت ها وقت بگذارم تا کارهای اضافی برای انجام دادن پیدا کنم، فقط برای اینکه مشغول باشم”.

این مدیر شرکت داروسازی زمان اضافی را متعلق به خودش می داند. به نظر او اینکه که کارفرما مالک تمام هشت ساعت کاری باشد، عاقلانه نیست. همچنین اینکه کارفرما مشخص کند که چه مقدار کار برای 8 ساعت کافی است و چقدر مقدار حقوق در برابر آن باید پرداخت شود. او اضافه کرد که وقتی از او فراتر از توافق کاری خواسته می شود و زمان بیشتری وقت می گذارد، دستمزد اضافی دریافت نمی کند.

مدیر داروسازی توضیح داد که یک مثال ناراحت کننده از ماهیت تراکنشی کار مربوط به تولد هر یک از سه فرزند او بود. هر بار، او در صف ترفیعی بود که مطمئن بود به دست می‌آورد و کارفرمایش از آن به عنوان ابزاری برای چانه‌زنی استفاده می‌کرد. هر بار، اولین سوالی که از شما می پرسند این است: “می دانم که بچه به زودی می آید، چندر می خواهی مرخصی بگیری؟” می گویم: “نمی دانم، حدس می زنم یک هفته؟” در حالی که باید حداقل یک ماه مرخصی بگیرم و آنها می گویند، “عالیه، ترفیع به فلان مسئولیت را به شما می دهیم.” او می گوید “به راحتی می توان تشخیص داد که ترفیع مشروط است”.

این یکی از نمونه‌های بی‌شماری است که کارفرمایان تا حد ممکن نیروی کار را بدون توجه به رفاه آنها، به کار می‌گیرند. به همین دلیل است که بسیاری از بنیانگذاران از پس گرفتن بخشی از زمان برای پیش بردن استارتاپ جانبی خود، احساس بدی نداشته باشند. آنها استدلال می کنند که اگر قرار است که معامله ای بین دو طرف باشد، باید معامله ای عادلانه باشد.

به رئیس گفتن یا نگفتن

در حالی که برخی از افراد به ما گفتند که با کارفرمایان خود در مورد استارتاپ های خود صحبت کرده اند، برخی دیگر گفتند که یا میزان کار روی آنها را به حداقل رسانده اند یا از گفتن چیزی به روسای خود بسیار می ترسند.

دلیل کسانی که تصمیم گرفتند به کارفرمایان خود چیزی نگویند، معمولاً حفظ موقعیت خودشان بوده است تا اینکه احساس کنند که کار اشتباهی انجام می دهند. یک مدیر بازاریابی در یک شرکت تجارت الکترونیکی که روی یک شرکت منابع انسانی کار می‌کرد، به ما گفت که نمی‌تواند تعداد دفعاتی را که در گوگل سوالاتی مانند «آیا باید با کارفرمای فعلی‌تان صادق باشید؟» یا “چقدر باید باید به شغل تمام وقت خود ادامه دهید تا زمانی که بتوانید تمام وقت برای استارتاپ خود کار کنید؟” را جستجو کرده است، حساب کند. او اضافه می کند که “کار کردن در یک استارتاپ بدون درآمد ثابت، دیوانه کننده است”.

در پایان، مدیر بازاریابی تصمیم گرفت که به کارفرمای خود چیزی نگوید، چون از اینکه کارفرما در مورد تمرکز و بهره وری او را شک کند، می ترسید. او اکنون دو سال است که روی استارت آپ خود کار می کند و حتی در اوایل سال جاری شغل تمام وقت خود را تغییر داد به این امید که زمان آزاد بیشتری برای کار در شرکت خود داشته باشد. از آنجایی که او پس‌اندازی که از دستمزد بالا در رشته فناوری یا ثروت خانوادگی ندارد، ادامه کار تمام وقت را تنها راه برای ایجاد کسب‌ و کارش می‌داند.

او می گوید “کار کردن روی یک کسب و کار بدون داشتن درآمد ثابت، دیوانگی است. همه گیری کرونا نشان داد که نمی توان تمام تخم مرغ ها را در یک سبد قرار داد یا انتظار داشت که کارفرما تمام خواسته های کارکنان را برآورده کند”.

خیلی از بنیان گذاران استارتاپ های جانبی خیلی سریع به این موضوع اشاره کردند که هر لحظه ممکن است از کار خود اخراج شوند بدون اینکه به میزان وفاداری آن ها یا مقدار کاری که انجام داده اند، توجهی شود.

یکی از مهندسان نرم افزار که در حال ساخت وب سایت معیارهای مالی اشتراک و تجسم خود برای سرمایه گذاران خرد است، گفت: «اصلاً احساس بدی ندارم زیرا به کار تمام وقت خود هشت یا نه یا گاهی اوقات بیشتر در روز کار می کنم. این امر به ویژه امکان پذیر شده است زیرا یک بیماری همه گیر جهانی برخی از تفریحات دیگر او مانند بازی کردن ورزش و پوکر را محدود کرده است. “هیچ گناهی وجود ندارد.”

در عوض، این مرد 46 ساله استارت‌آپ جانبی خود را به‌عنوان یک «بلیت خارج از کار ساعتی» و راهی برای محافظت در صنعت می‌داند که می‌ترسد کارش را برون‌سپاری کند یا آن را به فردی جوان‌تر و ارزان‌تر بدهد.

طرف دیگر چه حسی دارد

البته، دلیلی وجود دارد که چرا اکثر بنیان‌گذارانی که با آنها صحبت کردیم، استارت‌آپ‌های خود را مخفی نگه داشته‌اند: سرمایه‌گذاران و روسای بالقوه آنها لزوماً به اندازه آنها از انجام چندوظیفه‌ای خود خوشحال نمی‌شوند.

برای برخی از کارفرمایان، ایده یک کارمند راه اندازی جانبی به ویژه نگران کننده است، زیرا آنها در حال حاضر ترس های زیادی در مورد مراقبت از کارمندان در یک محیط از راه دور دارند.

شخصی که در یک شرکت نرم‌افزاری در زمینه رهبری کار می‌کند، گفت که از زمان ظهور کار از راه دور، هم یک کارمند و هم شخص دیگری در رهبری را دیده است که در کسب‌وکارهای خود کار می‌کنند. او خواست نامش فاش نشود زیرا مجاز به صحبت برای شرکتش نیست و نمی‌خواست همکارانش را ناراحت کند. هنگامی که او به مدیر کارمند مراجعه کرد که چرا طول می کشد تا یک فرد معمولی بسیار با استعداد یک پروژه را به پایان برساند، متوجه شد که این شخص همچنین یک شرکت پوشاک و یک حساب کاربری محبوب غذایی در اینستاگرام را اداره می کند.

به عنوان یک مدیر، این بد است. به عنوان کسی که طرفدار این است که مردم در سفرهای شغلی خود باشند و واقعاً کشف کنند که چه کسی هستند و چه چیزی می خواهند باشند، من آن را تحسین می کنم. “اما در عین حال، من می گویم، “من کارهای زیادی برای انجام دادن دارم.”

مدیران می ترسند که این روند بزرگ می تواند تأثیرات گسترده ای بر بهره وری و نوآوری در شرکت ها داشته باشد و ممکن است مجبور شوند دو نفر را برای انجام همان کاری که قبلا انجام می داد استخدام کنند.

پس چرا کارمندانی که استارت آپ های جانبی را اداره می کنند اخراج نکنیم؟ برخی از این بنیان‌گذاران استارت‌آپ نیز در مشاغل تمام وقت خود بسیار خوب هستند، حتی زمانی که حواسشان پرت می‌شود. علاوه بر این، در بحبوحه استعفای بزرگ، پر کردن مشاغل با خروج افراد سخت‌تر و سخت‌تر شده است. و پیدا کردن جایگزین یا کار با کارگران کمتر برای شرکت گران و وقت گیر است. بسیاری از روسای از رها کردن این بنیانگذاران بیزارند، به خصوص اگر آنها دارای عملکرد بالا باشند.

چینوه اونیگورو، مدیرعامل و موسس PocketSuite، کار روی یک استارت‌آپ را برای کارمندان و کسب‌وکارش خوب می‌داند. این شرکت یک برنامه تجاری برای کارآفرینان انفرادی و صاحبان مشاغل کوچک است که بسیاری از آنها شغل تمام وقت خود را نیز دارند.

او گفت: “اگر به میکل آنژهای جهان فکر کنید، آنها بازیکنان تک کاره نبودند.” “کسی که یک بنیانگذار و مبتکر است، ایده های زیادی دارد و می خواهد خود را در چند راه مختلف به کار گیرد. بهترین افراد شما به این شکل ظاهر خواهند شد.»

اونیگورو به عنوان راهی برای جذب و حفظ چنین افرادی، کارگران خود را تشویق می کند تا رویاهای کارآفرینی خود را دنبال کنند و افرادی را استخدام می کند که قبلاً این کار را انجام می دهند. او آن را به عنوان از دست دادن زمان نمی بیند، به خصوص که شرکت کاملاً از راه دور رفته است و کارمندانش در مورد زمان کار انعطاف پذیر هستند. تا زمانی که آنها به ضرب الاجل خود می رسند، نگه داشتن این افراد کار بیهوده ای است.

از برخی جهات، این موج کارآفرینان از راه دور از یک فرصت منحصر به فرد استفاده می کنند. آنها از اشتغال برای نوشتن اشتغال خارج از معادله استفاده می کنند.

با بازگشایی دفاتر و کم شدن محدودیت های همگانی بهداشتی و با افزایش ترس از رکود این پنجره برای کارآفرینان کوچکتر می شود، اما بعید است که بسته شود. بسیاری از دلایل زیربنایی بازار کار فشرده، مانند نیروی کار پیر و زیرساخت ضعیف مراقبت از کودکان، هنوز وجود دارند.

دورکاری نیز از بین نمی رود. شرکت‌ها کار از راه دور را به عنوان راهی برای جبران دستمزدهایی ارائه می‌کنند که به اندازه تورم افزایش نمی‌یابند و مجبورند برای رقابت با رقبای خود به این کار ادامه دهند.

تا کنون، به نظر نمی رسد رکودی در استخدام وجود داشته باشد. حتی اگر یک رکود وجود داشته باشد، این لزوما به این معنی نیست که شرکت ها کار از راه دور را لغو می کنند. کارشناسانی که با آن‌ها صحبت کردیم، فکر می‌کردند که ممکن است رکود اقتصادی منجر به کارهای دورتر شود زیرا شرکت‌ها برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها، اجاره‌های اداری را کوچک می‌کنند. کار از راه دور بیشتر می تواند منجر به یافتن بیشتر کارمندان برای استفاده های جدید برای وقت اضافی خود شود. و این ممکن است به معنای کارگران شادتر در سراسر جهان باشد.

منبع